Ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπηση καί τήν θυσία Του στόν Σταυρό ἔδειξε τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τό ἀνθρώπινο γένος. Γι’ αὐτό χαρακτηρίζεται «νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας». Οἱ ἀκολουθίες τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ὀνομάζονται ἀκολουθίες τοῦ Νυμφίου. Ἀκόμη καί τήν ὥρα πού λιτανεύεται στόν Ναό ὁ ἐσταυρωμένος, ὁ Ἱερεύς ἀναφωνεῖ: «Ἥλοις προσηλώθη ὁ νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ἑρμηνεύοντας τόν ἅγιο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη, θά πῆ ὅτι ὁ Θεός εἶναι καί ἔρως καί ἐραστόν, πού κινεῖται καί ἑλκύει πρός τόν ἑαυτόν Του τά δεκτικά τοῦ ἔρωτος. Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος θά τόν ἀποκαλέση ἔρωτα: «Ὁ ἐμός ἔρως ἐσταύρωται».

Στό σημεῖο αὐτό εἶναι ἐνδιαφέρον νά παρατεθῆ ἡ σκέψη τοῦ ἱεροῦ Νικολάου Καβάσιλα γιά τήν μεγάλη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Ὅπως ὁ ἔρωτας φέρνει σέ ἔκσταση τούς ἀνθρώπους πού ἀγαπιοῦνται, ἔτσι καί ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους τόν ἔφερε στό νά κενωθῆ, νά γίνη ἄνθρωπος. Δέν καλεῖ ἁπλῶς αὐτούς πού Τόν ἀγαποῦν, ἀλλά κατέρχεται μόνος Του, φθάνει μέχρι τό πάθος Του καί ζητᾶ ἀνταπόδοση. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ πρός τόν ἄνθρωπο;

Δύο εἶναι τά βασικά γνωρίσματα τοῦ ἀληθινοῦ ἐραστοῦ πρός αὐτόν πού ἀγαπᾶ. Τό ἕνα εἶναι ὅτι θέλει νά εὐεργετῆ τόν ἐρώμενο μέ πολλά δῶρα, καί τό ἄλλο ὅτι θέλει νά πάσχη γι’ αὐτόν. Τό δεύτερο γνώρισμα εἶναι σαφῶς ἀνώτερο ἀπό τό πρῶτο. Ἐπειδή, ὅμως, ὁ Θεός, ὡς ἀπαθής, δέν μποροῦσε νά πάθη γιά τόν ἄνθρωπο, γι’ αὐτό «μηχανᾶται τήν κένωσιν», καί ἔπαθε στό σῶμα Του γιά νά δείξη τήν μεγάλη ἀγάπη Του πρός τόν ἄνθρωπο. Ὁ Χριστός ὅμως κάνει καί κάτι περισσότερο ἀπό αὐτό. Ἐνῶ μετά τήν Ἀνάστασή Του τό σῶμα Του εἶναι πνευματικό, ἐν τούτοις κρατᾶ ἐπάνω Του τίς πληγές τοῦ Σταυροῦ πού τίς δείχνει, τίς θεωρεῖ ὡς κόσμημα, τίς ἐπιδεικνύει στούς ἀγγέλους καί χαίρεται δείχνοντας τί ἔπαθε γιά τόν ἄνθρωπο.

Ἔτσι, δέν ἀπέβαλε τά τραύματα τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά συντηρεῖ τά σημεῖα τῆς σφαγῆς στό σῶμα. Κανείς ἄλλος δέν εἶχε τέτοιο μανικό ἔρωτα πού εἶχε ὁ Χριστός, ἀφοῦ ὄχι μόνον ἀνέχθηκε νά κτυπηθῆ, ὄχι μόνον σώζει τόν ἀγνώμονα, ἀλλά θεωρεῖ τά τραύματα πολύτιμα. Καί μέ αὐτά κάθεται στόν Βασιλικό θρόνο καί προσκαλεῖ ὅλους σέ αὐτό τό βασιλικό διάδημα. Καί ὄχι μόνον θεωρεῖ πολύτιμα τά τραύματά Του, ἀλλά προσφέρει καί τόν ἴδιο τόν Ἑαυτό Του, ἀφοῦ τά μέλη μας, μέ τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι μέλη τοῦ Χριστοῦ.

Τήν ἀγάπη, ὅμως, αὐτή τοῦ Χριστοῦ, τήν οὐσία τοῦ ἀληθινοῦ ἔρωτα, τήν αἰσθάνονται ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν πολύ τόν Χριστό καί καθαρίζονται ἐσωτερικά. Δέν πρόκειται γιά μιά συναισθηματική κατάσταση, οὔτε γιά ἕναν ἀμεταμόρφωτο ἐμπαθῆ ἔρωτα, ἀλλά γιά ἔρωτα πού εἶναι καρπός ἀπαθείας.