Ἡ Ἐκκλησία, πολλές φορές τόν χρόνο, ὅπως γίνεται τίς τελευταῖες Κυριακές, μέ τά εὐαγγελικά ἀναγνώσματα παρουσιάζει διάφορες θαυματουργικές ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό κάνει γιά νά δείξη στούς ἀνθρώπους ὅτι ἡ χριστιανική πίστη εἶναι γεμάτη θαύματα, ἀφοῦ ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νά ἀγαπᾶ καί νά εὐεργετῆ τούς ἀνθρώπους.

Τό σημερινό θαῦμα ἀναφέρεται στήν θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου νέου. Γιά νά εἴμαστε ἀκριβεῖς θά λέγαμε ὅτι στήν συγκεκριμένη περίπτωση τό ὅτι ὁ νέος ἦταν σεληνιαζόμενος λέγεται ἀπό τόν πατέρα του. Δηλαδή, ὁ πατέρας τοῦ νέου πλησίασε τόν Χριστό και τοῦ εἶπε: «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει» (Ματθ. ιζ΄, 15). Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πίστευαν ὅτι γιά τίς νευρολογικές ἀσθένειες μερικῶν ἀνθρώπων αἰτία ἦταν ἡ σελήνη, πού ἐπηρέαζε τήν ζωή τους.

Ὁ Χριστός ὅμως δέν δέχεται αὐτήν τήν λαϊκή ἀντίληψη, γι᾽ αὐτό καί, ὅπως βλέπουμε στήν συνέχεια, ἐπιτίμησε αὐτόν «καί ἐξῆλθεν ἀπ᾽ αὐτοῦ τό δαιμόνιον» (Ματθ. ιζ΄, 18). Δηλαδή, στήν περίπτωση αὐτήν δέν ἐπρόκειτο γιά ἀσθένεια τῶν νεύρων, δέν ἦταν ἐπηρεασμός τῆς σελήνης, ἀλλά ἦταν σατανική ἐνέργεια.

Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐγκατέλειψαν τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία ἤ τοὐλάχιστον δέν δίνουν μεγάλη σημασία στήν Ἁγία Γραφή καί τόν λόγο τῶν Πατέρων και πιστεύουν στά ὡροσκόπια. Ὅπως τότε πίστευαν στόν ἐπηρεασμό τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν σελήνη, ἔτσι καί τώρα πιστεύουν ὅτι τά ἀστέρια ἐπηρεάζουν τήν ζωή μας. Αὐτή εἶναι μιά δαιμονική ἑρμηνεία. Ὅλοι οἱ τηλεοπτικοί, ἀλλά καί ραδιοφωνικοί σταθμοί, ἐκτός ἀπό μερικές ἐξαιρέσεις, ἀκόμη καί τά περιοδικά καί οἱ ἐφημερίδες κάνουν λόγο γιά τά ὡροσκόπια, καί οἱ ἄνθρωποι τά μελετοῦν γιά νά δοῦν τό μέλλον τῆς ζωῆς τους.

Στήν Ἁγία Γραφή, ὅμως, λέγεται ὅτι ὁ Θεός διευθύνει τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι τά ἀστέρια καί οἱ ἀστερισμοί, ἐνῶ τά ἀστέρια ὑμνοῦν τήν δόξα τοῦ Θεοῦ: «Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα» (Ψαλμ. ιη΄, 1) λέγει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ.

Πρέπει νά γνωρίζουμε καλά ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ ἀστρονομία πού εἶναι ἐπιστήμη, τήν ὁποία δεχόμαστε, καί ἄλλο εἶναι ἡ ἀστρολογία πού δέν εἶναι ἐπιστήμη, ἀλλά συνδέεται μέ τήν μεταφυσική καί τόν ἀποκρυφισμό, ὁ ὁποῖος κάνει λόγο γιά εὕρεση μυστικῆς γνώσης. Βασική διδασκαλία τῆς ἀστρολογίας εἶναι ὅτι ἡ γῆ εἶναι τό κέντρο τῶν πλανητῶν, πράγμα τό ὁποῖο εἶναι ἀντιεπιστημονικό. Μέσα σέ αὐτήν τήν προοπτική λέγεται ὅτι ἡ γῆ περιβάλλεται ἀπό ἐνεργειακές σφαῖρες τῶν πλανητῶν, ὅπου μέσα σέ αὐτές ὑπάρχουν πνευματικά ὄντα. Καί καθώς ἡ ψυχή διέρχεται μέσα ἀπό αὐτές τίς σφαῖρες, γιά νά εἰσέλθη στό σῶμα, ρουφάει τίς πνευματικές αὐτές δυνάμεις πού τήν καθορίζουν στήν ζωή.

Αὐτές οἱ ἀντιλήψεις δέν εἶναι οὔτε ἐπιστημονικές, οὔτε χριστιανικές, ἀλλά δαιμονικές. Ἐμεῖς ὡς Χριστιανοί πιστεύουμε ὅτι ἡ ψυχή δημιουργεῖται ταυτόχρονα μέ τό σῶμα ἀπό τόν Θεό, καί ὅτι ὁ Θεός ἐνδιαφέρεται γιά τόν ἄνθρωπο προσωπικά, ἀφοῦ τόν ἀγαπᾶ πολύ.

Δέν πρέπει νά πιστεύουμε στήν ἐπίδραση τῶν ἀστερισμῶν καί τῶν ἀστέρων, ἀλλά στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.